Een lange post dit keer, omdat het ook de verhalen voor Medulawi zijn :) En aangezien foto's op dit internet er ongeveer 5 minuten per keer over doen, zal ik die later meer toevoegen.
DInsdagochtend was het zover, deel twee van mijn reis begon. Het vliegtuig naar Nairobi vertrok om 10.40, een redelijk schappelijke tijd. Ik zat net lekker op mijn stoel aan de nooduitgang, toen Ernst me begroette. Ik ken hem van de lindyhop (al is hij even gestopt) en hij werkt voor de stichting “wilde ganzen” die allerlei kleine projecten helpt financieren. Hij ging bij projecten in Kenia kijken. De mijnheer naast mij was zo vriendelijk met hem van plaatst te ruilen, zodat ik een hele vliegreis had om hem opnieuw tot de lindyhop te bekeren ;) Het werd heel gezellig :) Doordat mijn vlucht van Nairobi naar Blantyre 4 keer was gecancelled/veranderd, had ik nu ipv een heerlijk lange nacht in Nairobi met een vlucht van 1,5 uur naar Blantyre om 12.30, een vlucht om 5.30 naar Ethiopie, om vandaaruit via Lilongue naar Blantyre te vliegen, totale reistijd bijna 10 uur :( Ik had een hotel gereserveerd voor mijn lekkere lange nacht, wat nu een stop van 5 uur werd….maar wel een mooi Keniaans visum in mijn paspoort :) En gelukkig verliep de reis verder voorspoedig…
Ik kwam zowaar drie kwartier te vroeg in Blantyre aan, en kon ook nog eens zo doorlopen met al mijn bagage en al, dus Victor was er nog niet. Gelukkig zijn er altijd aardige mensen in Blantyre, die Victor even voor me belde, en gezellig praatjes over de kinderen hielden. Jacob hoopte dat Medulawi een van de wezen die hij in huis had genomen naar school kon sturen….
Victor kwam snel aangereden, en bracht me naar Chilembwe lodge, een heel mooi plekje om te verblijven, met een echt lekker bed. Mama was reeds aangekomen, en Victor was zo aardig ons mee te nemen naar de stad en de markt. Mama keek haar ogen uit, wat dat betreft is Malawi niet vergelijkbaar me enige plek waar ze ooit geweest is. Hetgene wat haar het meest verbaasde was dat de armoede toch echt veel heftiger is dan ze ooit had kunnen vermoeden. We hebben in de lodge echt Malawiaans gegeten: Chambo (vis) met nsima en pompoenbladeren. Ik kan niet zeggen dat ik dat nou echt gemist had, maar het was een mooie introductie voor Malawi :) We gingen om 20.30 naar bed en sliepen binnen een minuut….
De volgende ochtend werden we om 8.30 opgehaald door Victor, die ons samen met Rosena (een van de medewerkers van Nchima trust die voor ons de kinderen selecteert) naar Thiolo bracht. Het was leuk Rosena weer te zien!
Thiolo secondary school is nog steeds een van de best georganiseerde scholen van Malawi (behalve de superdunne private schools) met een tiptop hoofd. Helaas gaat hij binnenkort weg naar Moulange, maar hij prees zijn opvolger erg aan. Het afgelopen jaar hebben maar 3 studenten eindexamen gedaan, 2 zijn er geslaagd, en Kenneth doet op dit moment toelatingsexamen voor de universiteit. De jongen die het niet gehaald heeft, Justin, is doof en heeft daardoor erg veel moeite op school gehad. Toch is het hem gelukt voor 4 van de 8 vakken wel te slagen! We gaan nu proberen of hij een beroepsopleiding kan gaan doen. Ook hoorde we dat een van de meisjes die vorig jaar geslaagd is, Tandala, inmiddels is toegelaten voor de bachelor in Agriculture en het erg goed doet.
Inmiddels heeft Medulawi 30 kinderen op Thiolo secundary school, waar in totaal 500 kinderen zitten. Ze krijgen van ons alle schoolgelden, boeken en een uniform en een klein setje toiletries, omdat ze werkelijk nauwelijks geld hebben deze zelf te kopen. In totaal kost dat ongeveer 200 euro per kind per jaar, waarvoor ze dus ook kost en inwoning op school krijgen. Toen we de kinderen wilden zien, had het hoofd ze binnen enkele minuten allemaal verzameld in de bibliotheek. Kennelijk weet hij precies uit zijn hoofd welk kind door Medulawi wordt gesponsord en ook waar dat kind zich op dat moment bevindt. Alle kinderen stelden zich netjes voor, en we hebben wat groepsfoto’s voor de website gemaakt. Waar we vorig jaar maar 10 kinderen hadden, was er nu zo’n grote groep dat ik toch wel heel even stil werd en eigenlijk heel trots op wat we in 6 jaar hebben bereikt was :)
We kregen een rondleiding langs de leslokalen, de keuken en de slaapvertrekken, waar sinds vorig jaar niet veel veranderd was, maar wat voor mijn moeder allemaal nieuw was.
Daarna vertrokken we naar Luchenza secundairy school. Daar zit het nieuwe hoofd inmiddels ruim een jaar, en er is in dat jaar veel ten goede veranderd. Het is allemaal veel beter georganiseerd en opgeruimder. Het afgelopen jaar zijn daar 122 van de 133 kinderen geslaagd, waaronder alle 5 Medulawi kinderen die nu net eindexamen hebben gedaan. 3 van de 5 hebben zulke hoge cijfers dat ze toelatingsexamen voor de universiteit zouden mogen doen. Ze hebben net vorige week hun resultaten gekregen, dus het hoofd wist nog niet wat ze gingen doen, maar zou ze bellen om te vragen of we ze verder konden helpen met hun vervolg opleiding. We hebben inmiddels 15 kinderen daar, en ook zij werden in no time onder de boom verzameld. Over het algemeen zijn de kinderen heel verlegen en vragen ze bijna nooit wat, maar na diverse uitnodigingen wilden ze toch wel graag weten of ik getrouwd was, en hoe oud ik was. Zelf vertelden ze wat ze wilden worden, en als al hun dromen uitkomen hebben we een enorme hoeveelheid dokters en verpleegkundigen over een aantal jaar :)
Ook hier kregen we een rondleiding. De Aardrijkskunde les was net begonnen, dus kon ik mooi op de wereldbol laten zien waar Nederland lag, en hoe klein het eigenlijk is.
Na dit bezoek gingen we bij Jeannie lunchen. Ze zijn net naar het huis van haar schoonmoeder verhuisd die onlangs is overleden. Zij en George waren zelf een huis aan het maken, maar omdat George inmiddels ernstige hartproblemen heeft, is de bouw gestopt. Ze had een lekere traditionele lunch gemaakt, dus inmiddels kent mijn moeder de nzima goed :) We kregen verse vruchten uit eigen tuin mee, en twee vruchten die je kunt pellen en dan als douche spons kunt gebruiken.
We reden op de terugweg langs een safaripark, maar Victor en Rosena vonden de 15 euro entree pp echt niet kunnen (ook al zouden wij natuurlijk betalen) en dus reden we terug naar Blantyre. Op zich ook fijn, want we waren zo moe van alle indrukken dat een siesta slaapje erg welkom was :) We gingen eten bij mijn lievelingsrestaurant, veggie delight, een echt indiaas cafeetje. Onderweg kwamen we de kaartenverkoop man tegen, die me nog van vorig jaar kende. Door alle inflatie waren de kaarten een heel stuk duurder, maar voor de 80 cent per handgeschilderde kaart kon hij in ieder geval weer even eten…..
