Maandverbandproject

Donderdag ochtend ging ik met Rosena op bezoek bij Martha Piri. Zij is een indrukwekkende Malawiaanse, die samen met haar zoon een school beheerd in de kleine arme dorpen achter het vliegveld. Op die school laat ze kinderen toe die of te arm zijn om iets te kunnen betalen, of wees zijn en geen andere plek hebben, of van andere scholen verstoten zijn omdat ze bijvoorbeeld zwanger zijn geweest, of teveel achterop zijn geraakt omdat ze veel thuis hebben moeten werken. Dit is ook de buurt waar veel meisjes halverwege de lagere school vaak van school gehaald worden om te werken of te trouwen. Als ze trouwen, zorgt haar nieuwe man namelijk voor haar, en hebben ze een mond minder te vullen. Hoewel de regering in Malawi er alles aan doet om onderwijs voor meisjes en jongens gelijk te trekken, duurt het wat langer voordat deze mening ook in de kleine dorpen is doorgedrongen. Hier wordt het nog vaak als onzinnig gezien de meisjes op te leiden. Toch komen er veel meisje naar Martha toe, die alsnog onderwijs willen krijgen. 

                                                          Martha met de school op de achtergrond

De school is zowel voor dagschool als voor boardingschool. Naast de hele arme kinderen die ze zo toelaat, is er ook een deel dat gewoon betaalt. Of soms krijgt ze via Nchima een beurs. Dit is ook de school waar wij enkele jaren gelden een beurs voor hebben gekregen van de deurmanstichting, die daar een kooktoestel en bedden voor heeft gedoneerd. Die hebben ik nu mooi kunnen zien. De kookpot was eigenlijk bedoeld om alle kinderen een maaltijd te geven per dag, omdat ook de dagkinderen vaak met honger naar school worden gestuurd. Maar omdat ook Martha meer crisis heeft, kan ze momenteel alleen de boardingschool kinderen van eten voorzien. Ze hoopt een irrigatiesysteem te kunnen aanleggen in de enorme stukken grond rondom de school, zodat ze zelf groente kan verbouwen en iedereen weer eten kan geven. Maar met dat huidige grond lukt dat niet, daar groeit niets anders dan erwtjes. Op dit moment neemt Martha vaak eten uit eigen tuin mee. 

De school zelf heeft 4 leslokalen, er staan enkele desks en enkele stoelen in elk lokaal. Veel studenten wonen in de omliggende dorpen, zo 8 km verderop. Dat lopen ze, en sommige hebben een fiets… dit was de eerste fietsenstalling die ik tegenkwam :) 

Van hieruit willen we het maandverbandproject gaan opzetten. In de omliggende dorpen zijn veel vrouwen die werkloos en erg arm zijn, vaak is hun man allang vertrokken en heeft hem met de kinderen achtergelaten. Met een aantal van hen wil ze aan de slag om maandverband te maken. Wij geven de naaimachines, de stof en een cursus naaien, zij maken voor onze schoolkinderen maandverband. Op die manier proberen wij onze schoolmeiden meer naar school te krijgen, die nu vaak dagen niet gaan als ze ongesteld zijn. De naaidames krijgen naailes en een kleine vergoeding, waardoor ze hopelijk uiteindelijk zelf-sustainable kunnen worden. Op papier fantastisch, en we gaan in praktijk nauwlettend kijken of het inderdaad een verschil maakt in schoolverzuim, en of de naaivrouwen uiteindelijk zo geld kunnen verdienen. 

Op de weg naar school stopten we bij een gemeenschapshuis. Hier worden dagelijks alle peuters en kleuters gebracht, waar ze zingen, het abc leren en leren tellen. Ook de ouderen zijn er welkom. Het was een heel kaal gebouw, waar zo 20 peuters op de grond zaten, met als enige speelgoed een lekke bal en wat duplo. Ze keken allemaal ongelukkig, en dat maakte me erg verdrietig. Malawi is juist het land dat me heeft laten zien dat je ook in armoede gelukkig kunt zijn, waar kinderen altijd buiten rondrennen en met je willen spelen, of juist wegrennen omdat je zo’n rare huidskleur hebt…. Maar deze kinderen hadden honger…. en het zou nog wel even duren, want de nieuwe oogst wordt pas in maart of april verwacht….. En dan te bedenken dat een zak met 50 kg mais 9 euro kost, en ze daar met het hele huis 3 weken van kunnen eten…. 

Ik heb wat zakken mais en pinda’s gedoneerd, en kleurpotloden en papier, maar het was de eerste keer dat ik zelf echt verdrietig werd van alles wat ik zag…. als mijn mais op is, is het gewoon weer ellende…. Het meest rot voelde ik me omdat de mensen, maar dus al zelfs de peuters zich in dit lot berusten, en heel passief zijn geworden. Er straalt geen hoop op een betere toekomst meer uit, giften worden blij geaccepteerd, maar je ziet dat ze weten dat het eigenlijk weinig uitmaakt. 

Martha heeft met de chief van het hoofd bedongen dat ze een stuk grond met deze gemeenschap krijgt, en zal zelf zaden doneren om dingen te laten groeien, en ik duim intens dat het een succes wordt. 

Op weg naar huis begon het te regenen. Niet gewoon een beetje, maar een hele douche.  Daar waar we daar in Nl eerder koud dan warm voor lopen, is dat in Malawi feest! Eindelijk kunnen ze gaan planten…. Het zal een drukke middag voor hen worden!